 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Прыехаць у Жырова лёс мне выпаў,
дождж хрысьціць голаў грэшную маю.
I я пад гольлем шматвяковай ліпы
пільгрымам сьціплым сьцішана стаю.
Сьвятыні побач белыя, як дзіва,
ў абдымках хмараў і высокіх дрэў.
Ідзе сьвятар, як галубочак сівы,
стаміўшыся, на лаўку хтось прысеў.
Сюды травой, аброшанай і мяккай,
на цудатворны пераможны кліч
прыходзяць людзі з горам і падзякай.
Людскія душы ачышчае зьніч.
Перада мной зямля мая сьвятая,
тут у паклоне дрэвы над вадой,
дзе галубы бясшумна пралятаюць,
ступала Маці Божая па ёй.
Ня знатныя, а пастушкі віталі.
Да нас прыйшла ў вясьняны дзень знарок
і Краю міламу, каб лепшымі мы сталі,
пакінула на дрэве абразок.
Над намі храм, туманныя нябёсы.
Крынічанька пад храмам б’е зь зямлі.
Як пастушок у сьвітцы белай, босы,
стаю, і сьлёзы твар мой залілі.
Адданасьцю стукочуць нашы сэрцы
з крыніц благаславенных праўду піць.
Мінуласьці сьвятой зь зямлі ня сьцерці
і веры ў Бога ў сэрцы не спыніць.
Жыровічы, славутая мясьціна,
здаўна праложаны для нас дзядамі шлях.
Малітвы боль ў нялёгкаю хвіліну
мы на тваіх складаем алтарах.
Хай будзе мір, і згода будзе ўсюды.
Ды калі грозьбай азарыцца сінь, –
нашай зямлі, дастойнай Тваіх цудаў,
ў сваёй апецы, Божа, не пакінь!
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
|
